KERSTENGEL
Uit verstening losgemaakt, zingt zij,
haar mond een –o- van onvolmaakt
en onbewogen, haar bewogen lied
van vergeten vrede.
Zie, verfijnde vingers bij de snaren
van haar harp, haar gelaat volmaakt
geëtst, maar verweerd nu door de jaren.
Mijn engel van eens, haar gruis verwaaid,
die al kleiner lijkt, veranderen
kan in het los zand van de tijd.
Ach, als zij verder slijt, zal haar ziel zich
uit haar diepste zijn bevrijden, zo vrede
uit chaos dient geslepen, wordt zij zichzelf,
slaat zij eindelijk haar vleugels uit,
voor het grote licht gemaakt. Ik wacht.
Eerst gepubliceerd als kerstkaart.
Foto auteur: Richard de Weert.
www.alberthagenaars.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten