WITTE KERSTMIS
Een sneeuwval mijn ziel in december
een witgeschraapt engelenhoesten
in het brons van de nachtnegerin
daarboven de ogen gelaten
gedoornde stokbloeiersvreugd o
geloof in een wiekende vogelwei plukbaar
een ingehouden sneeuwen omhoog!
wordt het een stand of een stamelend smeltbeeld
met tintelhanden luchthartig gestreeld,
zo is dit wintervermaak mij een feestplein-
antwoord dan, liefste, mijn opgericht sneeuwen,
zijn wij elkander geen aangedaan hoofd?
christus geboren is ons beloofd
‘in ontzagwekkend bekommerde vlakken
voel ik de vrouw in haar waterzwaar haar
valt zij uiteen en ik kan het niet stelpen
vang als geboorte zo oud als de wereld
aan in het ademen
dooi is de dag.’
Uit: Verzamelde Gedichten
Uitgeverij: De Bezige Bij, 1975
www.alberthagenaars.nl
