TIJDZANG
De woorden gaan, de vuisten slaan:
zij vechten om de aarde.
Geen steen blijft op den andren staan,
geen mens aanvaardt zijn waarde.
Maar tussen sterren is het stil
van ingehouden woorden
de ziel ruist zachter dan geril
van riet aan waterboorden.
En uitgelezen is de schijn
en zonder rimpelingen
van een gelaat dat over pijn
zijn smalle mond liet zingen.
Er viel een dauw van ’t hemelgras
de os en ezel bogen
toen er een Kind geboren was
dat alles zou gedogen.
Dit bleef bestendig voor ’t gezicht
van wie maar ééns mocht schouwen
en met Zijn licht de gaten dicht
van leed en van berouwen -
terwijl die warrel-wereld bloedt
uit wonden zelf-geslagen
en alle bitter, alle zoet,
Zijn heilgen naam moet dragen.
Zie ook:
Nederlandse gedichten in het Indonesisch, vertaald door Siti Wahyuningsih en Albert Hagenaars
Frozen poets - beelden, graven en andere sporen van dichters
Poëziekritieken, gepubliceerd op De Verborgen Hoek
www.alberthagenaars.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten